Orta Çağ’da Herkesin Peşine Takılmasına Neden Olan En Ölümcül ve En Korkunç 10 Silah

Artık Orta Çağ’ın makineli tüfeği olarak adlandırılan uzun yay, İngiliz okçuları tarafından sıklıkla kullanılan güçlü bir silahtı. Yaklaşık 18 metre menzile sahip olan bu silah, zırhlarını delip geçtiği için şövalyeler için büyük bir tehdit oluşturuyordu. Edward III zamanında, profesyonel bir okçunun 370 metreye kadar uzun yay fırlatabileceğine inanılıyordu.

Trebuchet, MÖ 1400 civarında Taccola olarak bilinen İtalyan bilge ve mühendis Mariano di Jacopo tarafından icat edildi. Bir tür kuşatma makinesi olan mancınık, büyük kayaları kale duvarlarına atmak için tasarlanmıştı. Kale duvarlarına iri taşlar fırlatan ve kaleyi anında yerle bir eden mancınıkların verdiği zararı anlatmaya gerek yok…

Bu, şövalyelerin zırhını delmek için tasarlanmış, uzun saplı bir savaş tılsımına sahip, oldukça ağır, metal başlı bir silahtı. Özellikle 15. ve 16. yüzyıllarda şövalyelerin yardımcı silahı olmuştur. Çekicin ucundaki ağır ve büyük metal, düşmanın çelik miğferine, onu etkisiz hale getirecek kadar güçlü bir darbe ile vurmak için kullanıldı. Fotoğraftan da görebileceğiniz gibi, savaş çekici olan bir şövalyenin, ister ayakta ister at sırtında, hareket halindeyken düşmanı yenme olasılığı her zaman daha yüksekti.

Uzun yaya göre kullanımı daha kolay olan tatar yayı, uzun yay ile birebir sisteme sahipti. Hem piyade hem de süvari birlikleri arasında popülerdi ve İngilizler hariç, ortaçağ Avrupa ordularında yüksek statülü bir konuma sahipti. İngilizler uzun yayı kullanmaya devam etti. Tatar yayının o dönemlerde daha çok tercih edilmesinin sebebi ise bolt adı verilen füzenin yakın mesafeden doğrudan zırhı delebilmesiydi.

Sırık, ucunda keskin bir bıçak veya mızrak ucu olan uzun, ağır bir silahtı. Piyade askerlerinin düşmanı kovmak için kullandıkları bu silahlar, kılıçlara göre hem daha ağır hem de daha uzun olduğundan, at sırtındaki zırhlı savaşçıları bile kolayca etkisiz hale getirebiliyorlardı.

Mancınık, tıpkı bir tribün gibi doğrudan kale duvarlarına mermi ve kayalar fırlatmak için kullanılan bir tür kuşatma makinesiydi. Karşılaştırıldığında mancınık, yer mantarından çok daha zayıf bir kuşatma makinesiydi. Bununla birlikte, daha küçük olması ve taşıması ve kurması nispeten daha kolay olduğu için Orta Çağ’da sıklıkla kullanılan etkili bir silahtı.

Orta Çağ’da yakın dövüş için özel olarak tasarlanmış topuz, düşmanın zırhını ezmek ve kemiklerini kırmak için kullanılan bir silahtı. Neredeyse tüm şövalyeler ve diğer zırhlı askerler tarafından kullanılıyordu. Tahta veya metal bir çubuğun ucuna yerleştirilmiş, başı taş, bakır, tunç, demir veya çelikten yapılmış topuz da yüzyıllardır otorite simgesi olarak yorumlanmıştır.

Savaş baltası, hem şövalyeler hem de piyadeler tarafından kullanılan çok yönlü bir silahtı. Oldukça vahşi bir ölüme neden olan savaş baltasının Orta Çağ’da kılıçtan daha etkili olduğu düşünülüyordu. Kılıçlardan çok daha kolay olan savaş baltalarını kullanmak için eğitime gerek yoktu, çünkü bir veya iki güçlü darbe genellikle düşmanı yere sermek için yeterlidir.

Gürz, bir çubuğa zincirlenmiş çivili metal bir toptan oluşuyordu. Rakiplere farklı açılardan saldırmak ve şaşırtıcı atılımlarla dikkatlerini dağıtmak için kullanılıyordu ama ustalaşması zor bir silahtı. Yine de, gerçeklerden kaçma taktiklerini öğrenmiş bir asker veya şövalye, çivili metal topu düşmanın kalkanına veya zırhına sararak etkisiz hale getirebilirdi.

Uzun bir çubuk üzerinde bir balta bıçağı ve ucunda sivri bir demir veya kanca olacak şekilde tasarlanmış teber, iki elli bir nöbetçi silahıydı. Hem yakın dövüşte hem de menzilli dövüşte kullanılan silah, şövalyelerin düşmanlarını yakalamalarına ve onları atlarından düşürmelerine yardımcı oldu.